Cytat: mrB w Poniedziałek 20 Maj 2013, 21:34:58
możecie pomóc mi z tyczeniem łuku?
gdybym sam miał kombinować, to wymyślałbym coś o wytyczeniu środka okręgu na którym oparty jest łuk, potem rozciągnięcie sznurka o długości promienia i jazda.
ale domyślam się, że środka okręgu nie znajdę, więc może wytyczenie końców łuku których współrzędne zczytam z mapy, potem oba końce łączę linią którą będę traktował jako linię pomiarową w pomiarze ortogonalnym, w ten sposób łatwo będzie wytyczyć z niej środek łuku za pomocą np. węgielnicy i tym sposobem główny łuk będę dzielił na coraz mniejsze stosując tą samą taktykę?
PS naprawdę mogą spytać się o błędy inklinacji i deklinacji? bo o ile libelki i oś celową zrektyfikować potrafię, to te błędy wydają mi się czymś kosmicznym ;]
Czy nie chodzi czasem o tyczenie łuku wg. P. Gocała 'Geodezja inżynieryjno-przemysłowa' cz.1?
Rozdz. 11.4. Tyczenie łuków kołowych w płaszczyźnie poziomej
11.4.1. Tyczenie punktów głównych
Podstawową krzywą wprowadzaną w załamaniach dwóch prostych odcinków osi trasy jest łuk kołowy (rys. 93).
W projektach technicznych łuk taki powinien być jednoznacznie określony przez dowolne dwie wielkości z poniżej wymienionych:
R - promień łuku kołowego,
? - kąt środkowy zwany też kątem zwrotu stycznych lub kątem załamania trasy,
L - długość łuku kołowego,
t - długość stycznej głównej.
Tyczenie łuku prowadzone jest w dwóch etapach. Rozpoczyna się od wyznaczenia położenia jego punktów głównych a następnie tyczy się punkty pośrednie. Do punktów głównych należą dwa punkty styczności łuku kołowego z ramionami kąta wierzchołkowego ß i punkt środkowy S.
Jeden z punktów styczności jest początkiem P, a drugi końcem K łuku kołowego oznaczonych zgodnie z prowadzonym kilometrażem trasy. Na rysunku 93 przedstawiono wielkości charakteryzujące łuk kołowy oraz zaznaczono elementy geometryczne, które mogą być na podstawie tych wielkości obliczone i wykorzystane do tyczenia punktów głównych P, S, K. Podstawowe związki pomiędzy poszczególnymi wielkościami ujmują następujące wzory:
- długość stycznej głównej
t=PW=KW=R*tg(?/2)
- odległość wierzchołkowa
b=WS=R*[(1/cos(?/2) - 1]
{...}
Zestawione powyżej wzory umożliwiają przygotowanie danych do tyczenia punktów P, S, K jeśli znane są przynajmniej dwie z czterech wielkości charakteryzujących łuk kołowy (R, ?, L, t).
Przy dostępności wierzchołka W, lokalizowanie punktów P i K polega na odłożeniu od tego wierzchołka długości stycznej głównej t wzdłuż obydwu ramion kąta ß. Środkowy punkt główny łuku kołowego można wytyczyć np. metodą biegunową z punktu W przez odłożenie długości b wzdłuż dwusiecznej kąta ß.
{...}
Tyczenie punktów pośrednich z punktów głównych P lub K polega na odłożeniu od stycznej głównej kąta ?i i odległości ci.
//edit by support
przykro mi ale podawanie całej pozycji książkowej w pdf jest zakazane prawnie, jeżeli chcesz pomagać to ocr'em wydziel jedynie to co jest niezbędne