wydaje mi się że bardziej chodzi o założenie osnowy budowlano montazowej oraz metody przenoszenia osi konstrukcyjnych
Przed tyczeniem wskaźników konstrukcyjnych należy założyć osnową budowlano-montażową. Osnowa budowlano-montażowa służy do geodezyjnej obsługi poszczególnych etapów wznoszenia budowli (fundamenty, stan zerowy, kondygnacje powtarzalne)
Kształt i rodzaj osnowy budowlano – montażowej zależy od:
- projektowanego kształtu budynku i technologii jego wznoszenia,
- projektu zagospodarowania placu budowy,
- aktualnego stanu budowy,
- otaczającej budowę sytuacji terenowej,
- przyjętej metody przenoszenia wskaźników konstrukcyjnych na poszczególne kondygnacje powtarzalne.
Osnowę geodezyjną do budowy fundamentów, tyczenia stóp fundamentowych metodą przecięć i pomiaru stanu zerowego stanowi rama geodezyjna lub układ linii prostopadłych związany geometrycznie z układem konstrukcyjnym obiektu budowlanego. Do tyczenia wskaźników konstrukcyjnych na kolejnych kondygnacjach powtarzalnych stosuje się, zależnie od przyjętej metody obsługi geodezyjnej, następujące rodzaje osnów:
1) osnowę budowlano – montażową zewnętrzną, zakładaną:
- przy tyczeniu wskaźników metodą stałej prostej,
- przy tyczeniu wskaźników metodą rzutowania;
2) osnowę budowlano – montażową wewnętrzną (dla instrumentu ustawianego na stropie budynku), wyznaczaną przy użyciu optycznych przyrządów do pionowania.
Osnowy zewnętrzna i wewnętrzna, założone na stropie nad piwnicami, nazywamy osnowami wyjściowymi. Osnowę budowlano – montażową rozwija się ze wskaźników wyjściowych, oznaczonych na ścianach piwnic (fundamentów) budowli w wyniku wpasowania siatki konstrukcyjnej w stan zerowy.
Do założenia ramy geodezyjnej należy ustalić w terenie położenie jej punktu głównego w stosunku do siatki konstrukcyjnej budowli i przechodzący przez ten punkt kierunek główny, równoległy do projektowanej podłużnej osi budynku. Ramę geodezyjną dla pojedynczych obiektów budownictwa ogólnego zakłada się w sposób uproszczony. Po odmierzeniu na kierunku głównym ramy obranej długości, odkłada się na dwóch otrzymanych wierzchołkach kąty proste teodolitem w 2 położeniach lunety. Na otrzymanych kierunkach odmierza się krótsze boki prostokąta ramy. W celu kontroli mierzy się drugi, dłuższy bok wytyczonego prostokąta.
Po wytyczeniu ramy należy zmierzyć wszystkie kąty i zapisać wyniki. Jeżeli dłuższy bok prostokąta ramy nie przekracza 30m, to stwierdzone odchyłki od kąta prostego nie powinny przekraczać , (dokładność względna ok. 1:10 000).
Przed przystąpieniem do obsługi geodezyjnej kondygnacji powtarzalnych i wyznaczania wskaźników konstrukcyjnych na poszczególnych poziomach roboczych należy sporządzić szkic tyczenia, zawierający rozmieszczenie osi konstrukcyjnych zgodnie ze szkicem dokumentacyjnym oraz osnową budowlano-montażową. Osnowa ta będzie służyć do przenoszenia osi konstrukcyjnych na poszczególne kondygnacje. Stosuje się następujące metody tyczenia wskaźników konstrukcyjnych:
1) metodę tyczenia od stałej prostej,
2) metodę rzutowania,
3) metodę pionowania optycznego,
4) metodę przecięć kierunków,
5) metodę biegunową.
Metoda stałej prostej
Aby wykonać przeniesienie wskaźników metodą stałej prostej, należy:
a) ustawić teodolit na punkcie T położonym na linii bazowej osnowy budowlano-montażowej (lub wtyczyć się teodolitem w tę linię) i skierować oś celową na zaznaczony punkt celowania C lub na ustawioną na tej linii tarczę sygnałową,
b) niezależnie od spoziomowania teodolitu, po ustawieniu go na stanowisku, należy przed rozpoczęciem obserwacji w danym położeniu lunety za każdym razem doprowadzić dokładnie do poziomu libellę teodolitu,
c) ułożyć ławę realizacyjną na stropie kondygnacji roboczej budynku i zorientować ją prostopadle do płaszczyzny celowania,
d) przesuwając łatę w linii prostopadłej do płaszczyzny celowania, ustawić tę łatę wg wskazań obserwatora tak, aby obraz tarczy sygnałowej znalazł się na pionowej kresce siatki celowniczej lunety teodolitu,
e) oznaczyć na stropie lub głowicy słupa wytyczany punkt (przez narysowanie kreski) w ustalonej odległości od płaszczyzny celowania.
Czynność przenoszenia wskaźników należy wykonywać w dwóch położeniach lunety i oznaczyć wskaźnik konstrukcyjny na środku odcinka między dwoma otrzymanymi kreskami. Metoda stałej prostej służy także do wykonywania pomiarów kontrolnych konstrukcji budowli. W tym wypadku zero podziału łaty realizacyjnej przykłada się do punktów wyznaczanych, odczytując na podziałce odległości tych punktów od płaszczyzny celowania.
Metoda rzutowania
Metodą rzutowania można wyznaczać osie konstrukcyjne lub linie równoległe do tych osi zarówno dla ścian zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Można również tą metodą przenosić na kondygnację roboczą wszystkie typy osnowy wewnętrznej. W celu wyznaczenia wskaźników konstrukcyjnych na dowolnym poziomie roboczym metodą rzutowania należy (rys. 3.4.):
- postawić teodolit na stanowisku naziemnym, spoziomować go i wycelować pionową kreskę siatki celowniczej na odpowiedni punkt celowania P' (wskaźnik wyjściowy oznaczony na budynku),
- wyznaczyć w dwóch położeniach lunety wskaźnik P na krawędzi stropu według pionowej kreski siatki celowniczej teodolitu,
- za każdym razem przed rozpoczęciem pracy w danym położeniu lunety doprowadzić libellę teodolitu dokładnie do poziomu,
- wyznaczyć analogicznie z przeciwległego stanowiska wskaźnik na krawędzi stropu z drugiej strony budynku,
- wtyczyć teodolit na stropie w linię przeniesionych wskaźników i wyznaczyć za pomocą łaty realizacyjnej wskaźniki przesunięte ścian zewnętrznych lub leżące na tej linii wskaźniki pośrednie.
Metodą rzutowania wykonuje się również pomiary kontrolne osiowości i pionowości ścian, słupów i innych elementów konstrukcyjnych. Do odczytania odchyłek używa się podziałki milimetrowej lub łaty kontrolnej ustawionej zerem podziału na punkcie celowania lub dowolnym punkcie odniesienia.
Metoda pionowania optycznego
Metodę pionowania optycznego stosuje się do przerzutowania wewnętrznej osnowy montażowej na poszczególne kondygnacje robocze. Pionowanie punktów osnowy można wykonywać albo z dołu ustawiając pionownik zenitalny na punktach osnowy wewnętrznej, zastabilizowanych na stropie nad piwnicami albo z góry, ustawiając pionownik zenitalno--nadirowy na kondygnacji roboczej i centrując go nad punktem osnowy wewnętrznej położonym na dole.
Metoda przecięć kierunków
Metoda ta najczęściej jest stosowana do wyznaczania osi stóp fundamentowych i wskaźników na półsłupkach parteru. Wskaźniki konstrukcyjne tyczy się z osnowy budowlano-montażowej zewnętrznej (rys
Metoda biegunowa
Tyczenie wskaźników metodą biegunową odbywa się z punktów A i B przenoszonych na strop kondygnacji roboczej za pomocą pionowników
Metoda ta polega na tym, że poszczególne punkty osi montażowych na kolejnych kondygnacjach wyznacza się przez odkładanie od punktów końcowych bazy i stałych kątów oraz odcinków wcześniej pomierzonych na poziomie zerowym. W tym celu na każdej kondygnacji nad punktami i ustawia się teodolit, który powinien być zorientowany zawsze na ten sam dobrze widoczny i odległy cel I, II, ..., itd. Następnie od kierunków , itd. odkłada się stałe kąty. Na wyznaczonych kierunkach odkłada się odcinki, których końce określają położenie punktów osiowych.
Tyczone powyższymi metodami wskaźniki nazywamy wyjściowymi. Mogą one być przesunięte o z góry określoną odległość i wówczas nazywamy je wskaźnikami przesuniętymi. Wskaźnik przesunięty, to znak położony w określonej odległości od płaszczyzny konstrukcyjnej poza powierzchnią ustawienia montowanego elementu.
podstawa GB-1, STANDARDY