Instrukcja wewnętrzna geoprojektu
[xquote]INSTRUKCJA WEWNĘTRZNA GB-1
GEODEZYJNA OBSŁUGA BUDOWY I MONTAŻU OBIEKTÓW BUDOWNICTWA OGÓLNEGO WZNOSZONYCH METODAMI UPRZEMYSŁOWIONYMI
W A R S Z A W A 1976[/xquote]

Cytat: kowalking1 w Wtorek 16 Luty 2016, 10:36:07

podstawa GB-1, STANDARDY

Co to za skrót podstawy Prawnej GB-1?

...no i jednak coś dobrego wymyśliłeś 

wydaje mi się że bardziej chodzi o założenie osnowy budowlano montazowej oraz metody przenoszenia osi konstrukcyjnych

Przed tyczeniem wskaźników konstrukcyjnych należy założyć osnową budowlano-montażową. Osnowa budowlano-montażowa służy do geodezyjnej obsługi poszczególnych etapów wznoszenia budowli (fundamenty, stan zerowy, kondygnacje powtarzalne)
Kształt i rodzaj osnowy budowlano – montażowej zależy od:
-   projektowanego kształtu budynku i technologii jego wznoszenia,
-   projektu zagospodarowania placu budowy,
-   aktualnego stanu budowy,
-   otaczającej budowę sytuacji terenowej,
-   przyjętej metody przenoszenia wskaźników konstrukcyjnych na poszczególne kondygnacje powtarzalne.
Osnowę geodezyjną do budowy fundamentów, tyczenia stóp fundamentowych metodą przecięć i pomiaru stanu zerowego stanowi rama geodezyjna lub układ linii prostopadłych związany geometrycznie z układem konstrukcyjnym obiektu budowlanego. Do tyczenia wskaźników konstrukcyjnych na kolejnych kondygnacjach powtarzalnych stosuje się, zależnie od przyjętej metody obsługi geodezyjnej, następujące rodzaje osnów:
1) osnowę budowlano – montażową zewnętrzną, zakładaną:
-   przy tyczeniu wskaźników metodą stałej prostej,
-   przy tyczeniu wskaźników metodą rzutowania;
2) osnowę budowlano – montażową wewnętrzną (dla instrumentu ustawianego na stropie budynku), wyznaczaną przy użyciu optycznych przyrządów do pionowania.
   Osnowy zewnętrzna i wewnętrzna, założone na stropie nad piwnicami, nazywamy osnowami wyjściowymi. Osnowę budowlano – montażową rozwija się ze wskaźników wyjściowych, oznaczonych na ścianach piwnic (fundamentów) budowli w wyniku wpasowania siatki konstrukcyjnej w stan zerowy.
Do założenia ramy geodezyjnej należy ustalić w terenie położenie jej punktu głównego w stosunku do siatki konstrukcyjnej budowli i przechodzący przez ten punkt kierunek główny, równoległy do projektowanej podłużnej osi budynku. Ramę geodezyjną dla pojedynczych obiektów budownictwa ogólnego zakłada się w sposób uproszczony. Po odmierzeniu na kierunku głównym ramy obranej długości, odkłada się na dwóch otrzymanych wierzchołkach kąty proste teodolitem w 2 położeniach lunety. Na otrzymanych kierunkach odmierza się krótsze boki prostokąta ramy. W celu kontroli mierzy się drugi, dłuższy bok wytyczonego prostokąta.
Po wytyczeniu ramy należy zmierzyć wszystkie kąty i zapisać wyniki. Jeżeli dłuższy bok prostokąta ramy nie przekracza 30m, to stwierdzone odchyłki od kąta prostego nie powinny przekraczać  , (dokładność względna ok. 1:10 000).
Przed przystąpieniem do obsługi geodezyjnej kondygnacji powtarzalnych i wyznaczania wskaźników konstrukcyjnych na poszczególnych poziomach roboczych należy sporządzić szkic tyczenia, zawierający rozmieszczenie osi konstrukcyjnych zgodnie ze szkicem dokumentacyjnym oraz osnową budowlano-montażową. Osnowa ta będzie służyć do przenoszenia osi konstrukcyjnych na poszczególne kondygnacje. Stosuje się następujące metody tyczenia wskaźników konstrukcyjnych:
1) metodę tyczenia od stałej prostej,
2) metodę rzutowania,
3) metodę pionowania optycznego,
4) metodę przecięć kierunków,
5) metodę biegunową.

Metoda stałej prostej
Aby wykonać przeniesienie wskaźników metodą stałej prostej, należy:
a) ustawić teodolit na punkcie T położonym na linii bazowej osnowy budowlano-montażowej (lub wtyczyć się teodolitem w tę linię) i skierować oś celową na zaznaczony punkt celowania C lub na ustawioną na tej linii tarczę sygnałową,
b) niezależnie od spoziomowania teodolitu, po ustawieniu go na stanowisku, należy przed rozpoczęciem obserwacji w danym położeniu lunety za każdym razem doprowadzić dokładnie do poziomu libellę teodolitu,
c) ułożyć ławę realizacyjną na stropie kondygnacji roboczej budynku i zorientować ją prostopadle do płaszczyzny celowania,
d) przesuwając łatę w linii prostopadłej do płaszczyzny celowania, ustawić tę łatę wg wskazań obserwatora tak, aby obraz tarczy sygnałowej znalazł się na pionowej kresce siatki celowniczej lunety teodolitu,
e) oznaczyć na stropie lub głowicy słupa wytyczany punkt (przez narysowanie kreski) w ustalonej odległości od płaszczyzny celowania.
Czynność przenoszenia wskaźników należy wykonywać w dwóch położeniach lunety i oznaczyć wskaźnik konstrukcyjny na środku odcinka między dwoma otrzymanymi kreskami. Metoda stałej prostej służy także do wykonywania pomiarów kontrolnych konstrukcji budowli. W tym wypadku zero podziału łaty realizacyjnej przykłada się do punktów wyznaczanych, odczytując na podziałce odległości tych punktów od płaszczyzny celowania.
Metoda rzutowania
Metodą rzutowania można wyznaczać osie konstrukcyjne lub linie równoległe do tych osi zarówno dla ścian zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Można również tą metodą przenosić na kondygnację roboczą wszystkie typy osnowy wewnętrznej. W celu wyznaczenia wskaźników konstrukcyjnych na dowolnym poziomie roboczym metodą rzutowania należy (rys. 3.4.):
-   postawić teodolit na stanowisku naziemnym, spoziomować go i wycelować pionową kreskę siatki celowniczej na odpowiedni punkt celowania P' (wskaźnik wyjściowy oznaczony na budynku),
-   wyznaczyć w dwóch położeniach lunety wskaźnik P na krawędzi stropu według pionowej kreski siatki celowniczej teodolitu,
-   za każdym razem przed rozpoczęciem pracy w danym położeniu lunety doprowadzić libellę teodolitu dokładnie do poziomu,
-   wyznaczyć analogicznie z przeciwległego stanowiska wskaźnik na krawędzi stropu z drugiej strony budynku,
-   wtyczyć teodolit na stropie w linię przeniesionych wskaźników i wyznaczyć za pomocą łaty realizacyjnej wskaźniki przesunięte ścian zewnętrznych lub leżące na tej linii wskaźniki pośrednie.
Metodą rzutowania wykonuje się również pomiary kontrolne osiowości i pionowości ścian, słupów i innych elementów konstrukcyjnych. Do odczytania odchyłek używa się podziałki milimetrowej lub łaty kontrolnej ustawionej zerem podziału na punkcie celowania lub dowolnym punkcie odniesienia.
Metoda pionowania optycznego
Metodę pionowania optycznego stosuje się do przerzutowania wewnętrznej osnowy montażowej na poszczególne kondygnacje robocze. Pionowanie punktów osnowy można wykonywać albo z dołu ustawiając pionownik zenitalny na punktach osnowy wewnętrznej, zastabilizowanych na stropie nad piwnicami albo z góry, ustawiając pionownik zenitalno--nadirowy na kondygnacji roboczej i centrując go nad punktem osnowy wewnętrznej położonym na dole.
Metoda przecięć kierunków
Metoda ta najczęściej jest stosowana do wyznaczania osi stóp fundamentowych i wskaźników na półsłupkach parteru. Wskaźniki konstrukcyjne tyczy się z osnowy budowlano-montażowej zewnętrznej (rys
Metoda biegunowa
Tyczenie wskaźników metodą biegunową odbywa się z punktów A i B przenoszonych na strop kondygnacji roboczej za pomocą pionowników
Metoda ta polega na tym, że poszczególne punkty osi montażowych na kolejnych kondygnacjach wyznacza się przez odkładanie od punktów końcowych bazy  i   stałych kątów oraz odcinków wcześniej pomierzonych na poziomie zerowym. W tym celu na każdej kondygnacji nad punktami   i   ustawia się teodolit, który powinien być zorientowany zawsze na ten sam dobrze widoczny i odległy cel I, II, ..., itd. Następnie od kierunków  ,   itd. odkłada się stałe kąty. Na wyznaczonych kierunkach odkłada się odcinki, których końce określają położenie punktów osiowych.
Tyczone powyższymi metodami wskaźniki nazywamy wyjściowymi. Mogą one być przesunięte o z góry określoną odległość i wówczas nazywamy je wskaźnikami przesuniętymi. Wskaźnik przesunięty, to znak położony w określonej odległości od płaszczyzny konstrukcyjnej poza powierzchnią ustawienia montowanego elementu.

podstawa GB-1, STANDARDY

Cytat: kowalking1 w Poniedziałek 08 Luty 2016, 10:35:09
jakieś propozyjc
calość pytania:
3. Geodeta uprawniony (zakres 4) w czasie geodezyjnej obsługi otrzymał zadanie założenia w terenie osnowy budowlano-montażowej dla skomplikowanego budynku. Wykonawca konstrukcji przy realizacji montażu wymagał dużego tempa i terminowości wykonywania prac tyczeniowych . Stan zerowy tego budynku był już wykonany. Proszę opisać metody realizacji tego zadania.

...    ..mógłbyś coś spróbować napisać a nie czekać .....

...wydaje mi się że może chodzić w pytaniu o  "geodezyjny plan koordynacyjny"
G3.2 par 2.4 + G3.2 par 2.3

Cytat

2.4. W przypadku, gdy prace budowlano-montażowe są wykonywane równocześnie z opracowywaniem projektu zakładu przemysłowego, lub budowli inżynierskich, należy prowadzić geodezyjny plan koordynacyjny, którego celem jest bieżąca kontrola zgodności realizacji obiektów z projektami technicznymi. Geodezyjny plan koordynacyjny powinien być sporządzony przez jednostkę prowadzącą obsługę geodezyjną inwestycji.

- w przypadku kiedy jest prowadzony plan koordynacyjny, wynik geodezyjnego opracowania planu realizacyjnego i projektów obiektów budowlanych należy wykorzystać do sprawdzenia, czy projekt nie koliduje z istniejącymi obiektami budowlanymi i urządzeniami

+ może coś o powiększeniu istniejącej osnowy
G3.1(1997) par 38

Cytat

§ 38
1. Powiększenie istniejącej poziomej osnowy realizacyjnej może polegać na:
1/ uzupełnieniu osnowy pojedynczymi punktami,
2/ dołączeniu do istniejącej osnowy sieci punktów oraz obserwacji wiążących te punkty między sobą i z punktami istniejącej osnowy.
2. W przypadku pierwszym, gdy zakładane są pojedyncze punkty należy kierować się wskazówkami zawartymi w § 37 ust.2. W osnowach, w których na współrzędne nie nałożono warunku równości z wartościami nominalnymi, należy opuścić czynności wymienione w § 37 ust.2 p.4.
3. Do zakładania pojedynczych punktów poziomej osnowy realizacyjnej należy stosować metodę kombinowanych wcięć kątowo liniowych lub kątowych, zwracając uwagę przy projektowaniu na prawidłowość kształtu konstrukcji wyznaczającej położenie punktów.
4. W przypadku drugim /ust.1, p.2/, należy osnowę powiększającą zaprojektować i pomierzyć zgodnie z poniższymi wytycznymi /ust. 5-10/.
5. W wypadku powiększenia osnowy podstawowej należy dokładność pomiaru dostosować do dokładności pomiaru istniejącej osnowy,
6. Obserwacje części powiększającej osnowę powinny łączyć nowo zakładane punkty z co najmniej trzema punktami osnowy istniejącej.
7. Wybór punktów nawiązania oraz obserwacji wiążących w, sieciach poziomych uzależniony jest od:
1/ typu osnowy powiększającej,
2/ typu osnowy powiększanej,
3/ rozległości osnowy,
4/ sposobu nawiązania do sieci geodezyjnej, Nawiązanie części powiększającej osnowę do osnowy istniejącej powinno zapewnić odpowiednio dokładne przeniesienie orientacji i skali osnowy istniejącej.
8. Projekt powiększenia sieci poziomej powinien zawierać wstępną analizę dokładności, której celem jest wyznaczenie błędów średnich pomiaru elementów sieci i określenie sposobu nawiązania sieci do punktów osnowy istniejącej, przy określonym błędzie średnim długości najbardziej niekorzystnie położonego boku i błędzie średnim orientacji sieci.
9. Obserwacje wykonane przy powiększeniu sieci należy wyrównać metodą ścisłą z odrzuceniem bezbłędności punktów nawiązania.
10. Położenie nowo założonych punktów osnowy, podobnie jak położenie punktów osnowy istniejącej, podlega kontroli bezpośrednio po powiększeniu osnowy i okresowo

MPC

Cytat

166. Projektując podstawowe osnowy realizacyjne należy przestrzegać zasady, aby osnowa pokrywała nie tylko cały teren przewidziany pod zabudowę obiektami danego zakładu, lecz także aby pokryła dość znaczny obszar terenu poza granicami zakładu, a to w celu dobrego związania z osnowami państwowymi i lokalnego znaczeniu oraz zapewnienia osnowy na terenie stanowiącym naturalną rezerwę dla ewentualnej aktualnie nie przewidywanej rozbudowy zakładu.
167. O ile pomimo przestrzegania zasady podanej w p. 168 zajdzie konieczność powiększenia osnowy podstawowej, należy go dokonać tak samo, jak przy rozbudowie Osnów geodezyjnych lokalnego znaczenia. Trzeba mleć przy tym na uwadze ,że warunkiem Uzyskania pełnej, jednorodnej osnowy jest łączne obliczenie i wyrównanie powiększonej sieci z wprowadzeniem do tego wyrównania wyników nowych pomiarów również w starej części osnowy, o ile celowość wykonania takich pomiarów wyniknie z analizy Osnowy i z pomiarów kontrolnych.
168. Przy powiększaniu osnowy szczegółowej w formie siatki kwadratów lub prostokątów należy kierować się następującymi zasadami:
— wykonać obserwacje w nowej części osnowy i w pasie (szeregu) figur elementarnych istniejącej Osnowy;
— wszystkie wykonane obserwacje należy wyrównać w układzie lokalnym a następnie przez transformację przeliczyć współrzędne lokalne na układ pierwotny(układ osnowy istniejącej)
— z obliczeń należy wyeliminować te punkty dostosowania, dla których wartości poprawek z tytułu transformacji wyraźnie odbiegają od poprawek innych punktów dostosowania;
— wyrównać obserwacje w nowej (powiększonej) osnowie opierając się na punktach istniejącej (starej) osnowy, uznanych jako stałe,.

...jakiś pomysł już masz ... kombinuj ....

...   ...damn jestem zbyt miły ....muszę być jak Lupus     

Bo kolega łamie zasady
Pytanie zawsze ma być powtórzone w wiadomości.
Silnik forum domyślnie pozwala na 80 znaków w temacie wiadomości nam się udało to rozszerzyć chyba do 256 - wlicza się spacje i inne znaki.
Więc od kolejnego wątku jeżeli pytanie nie będzie powtórzone temat spadnie do kosza.
pozdrawiam

...coś chyba ucięło  ...bo z treści nawet nie wiadomo jakie jest pytanie 

jakieś propozyjc
calość pytania:
3. Geodeta uprawniony (zakres 4) w czasie geodezyjnej obsługi otrzymał zadanie założenia w terenie osnowy budowlano-montażowej dla skomplikowanego budynku. Wykonawca konstrukcji przy realizacji montażu wymagał dużego tempa i terminowości wykonywania prac tyczeniowych . Stan zerowy tego budynku był już wykonany. Proszę opisać metody realizacji tego zadania.