standardy par 19.3-4-5

Cytat3. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych, których rezultaty wykorzystywane będą w rozpoczętym lub przewidywanym procesie inwestycyjnym albo do przekształcenia struktury własnościowej, punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej, o ile nie stanowią trwałych, jednoznacznych elementów sytuacyjnych, podlegają stabilizacji w sposób zapewniający jednoznaczne ich oznaczenie w terenie w okresie tych przedsięwzięć (dodajemy) i staje się ona osnową realizacyjną.
4. Do stabilizacji można użyć: znaków z kamienia, betonu lub tworzyw sztucznych, a w przypadku nawierzchni utwardzonych — bolców, trzpieni lub prętów, o długości zapewniającej trwałość stabilizacji.
5. Informacje o położeniu i sposobie stabilizacji punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej, która to wykorzystana będzie w rozpoczętym lub przewidywanym procesie inwestycyjnym albo do przekształcenia struktury własnościowej, przedstawia się na opisach topograficznych, umożliwiających odszukanie i zidentyfikowanie tych punktów.

G3.1 par 15

Cytat
§ 15 Utrwalenie punktów
1. Punkty osnowy realizacyjnej stabilizuje się znakami z trwałego materiału (np. typy 30 i 80a wg G-1.9). Na gruntach o małej stabilności stosuje się znaki rurowe. Na terenach zabudowanych stosuje się znaki ścienne.
2. Punkty zakładane na okres trwania budowy utrwala się palami drewnianymi z gwoździem, zacementowanymi śrubami, wstrzeliwanymi kołkami stalowymi itp. lub znakami z tworzyw sztucznych (typ 17 wg G-1.9). Znaki punktów, które mają pozostać na placu budowy przez cały czas realizacji inwestycji umieszcza się w miejscach najmniej narażonych na zniszczenie, osłaniając je barierkami lub innymi znakami ostrzegawczymi.
3. Znaki punktów osnowy oznacza się numerem wypisanym na znaku lub na świadku, albo też na pobliskim elemencie budowlanym lub konstrukcyjnym.
4. Jako repery robocze mogą służyć charakterystyczne pod względem wysokościowym elementy konstrukcyjne lub montażowe, np. górne powierzchnie zakotwiczonych śrub, wystające elementy zbrojenia, które maluje się farbą i opisuje numerem.
6. Dla trwale stabilizowanych punktów osnowy realizacyjnej, pozostających w terenie po zakończeniu prac realizacyjnych, sporządza się opisy topograficzne

.


NORMA 4463-2 z par 5 + par 6

Lokalizacja osnowy powinna być tak wybrana aby spełniała warunki spotykane na wybranej budowie.
Wymagania zależą od:
- typu konstrukcji i złożoności
- dostępności i dogodności do pomiarów
- planowanego położenia biur, magazynów, składowisk materiałów , tymczasowych dróg
- lokalizacji urządzeń podziemnych
- rodzaju gruntu
- okresu czasu jaki ma przetrwać punkt osnowy

Zaleca się utrzymanie wzajemnej widoczności pomiędzy punktami oraz swobodnego dostępu.

W miejscach narażonych na uszkodzenie, punkty osnowy należy zabezpieczyć poprzez założenie barier ochronnych w postaci słupów i poręczy. Zabezpieczenia te należy oznaczyć w widoczny sposób : pomalować rzucającą się w oczy farbą lub opasać jaskrawą taśmą.

Dla każdego punktu należy wykonać opis topograficzny który ułatwi w późniejszym czasie odnalezienie go.
Opis wraz z punktem przekazujemy kierownikowi budowy pod ochronę. - z wykładów p. Eugeniusza Tes - które dużo mi pomogły i wyjaśniły 

Mozna dodać coś jeszcze z G3.2

Cytat§ 18 Usytuowanie punktów osnowy realizacyjnej należy uzgodnić z głównym projektantem inwestycji i gospodarzem placu budowy.
§ 22 7. Jeżeli znaki punktów osnowy realizacyjnej mają pozostać na placu budowy przez cały czas realizacji inwestycji, należy umieszczać je w miejscach, których będą najmniej narażone na zniszczenie, odpowiednio trwałymi znakami oraz chronić je przed przypadkowym zniszczeniem przez ustawienie barierek lub innych znaków ostrzegawczych

p. Eugeniusz Tess
[xquote]Specyfiką poziomej osnowy realizacyjnej są niekiedy wymagania dotyczące lokalizacji jej punktów  w terenie na wartości nominalne współrzędnych określonych w projekcie.
Należy również zwrócić uwagę na sposób utrwalania w terenie punktów osnowy realizacyjnej zarówno poziomej jak i wysokościowej.
Bardzo ważnym zagadnieniem jest powiększanie istniejącej osnowy realizacyjnej w związku z rozbudową istniejącego zakładu przemysłowego, gdzie występują powiązania technologiczne obiektów istniejących i nowoprojektowanych.
Pomiary realizacyjne wykonuje się w oparciu o geodezyjną osnowę szczegółową i osnowę pomiarową.
Jeżeli z istniejącej osnowy geodezyjnej nie można dokonać tyczenia lub dokładność istniejącej osnowy jest niedostateczna wówczas zakłada się osnowę realizacyjną.
Według normy  PN-ISO 4463-1 Metody pomiarowe w budownictwie – tyczenie i pomiar.
    Poziomą osnowę realizacyjną stanowi:
- sieć dowolnego kształtu: punkty położone w większości poza terenem obiektu, (znaki na budynkach),
- sieć regularna: punkty rozmieszczone regularnie (siatka prostokątów), stabilizowane specjalnymi znakami (słupami z płytkami metalowymi),
- sieć wydłużona ciągów poligonowych,
- sieć punktów rozproszonych mierzonych techniką GNSS.

...najczęściej stosowany przy wykorzystaniu nowoczesnego sprzętu pomiarowego i technologii typ osnowy realizacyjnej na potrzeby dużego obiektu budowlanego ; punkty położone w większości poza terenem obiektu, ; sygnalizowane znakami ściennymi na budowlach, stabilizowane trwale, głównie słupami z płytkami metalowymi dla inwestycji o długim cyklu realizacji, z wykorzystaniem istniejącej stabilizacji punktów osnowy , a także masztów , anten itp. Usytuowanie punktów osnowy realizacyjnej uzgadnia się z projektantem inwestycji i kierownikiem budowy. Przykład zwraca również uwagę na zastosowanie na dokumentach związanych z obsługą inwestycji budowlanej oznaczeń zgodnych z normą PN- ISO 4463-1..

       Punkty osnowy realizacyjnej zakłada się na okres trwania budowy, mogą one być zaznaczane w terenie w różny sposób np.:
-    palami drewnianymi z gwoździem,
-    trzpień metalowy z krzyżem naciętym na górnej powierzchni sferycznej osadzony w znaku betonowym, osadzonym na głębokości 1,40 m,
-    wbitej w twarde podłoże śruby, lub bolca metalowego,
-   wstrzeliwanych kołków stalowych w podłoże betonowe,
-   znaki z tworzyw sztucznych,
-   nacięcia na elementach naziemnych, uzbrojenia podziemnego.

Sposób utrwalenia punktów należy określić w warunkach technicznych wykonania prac geodezyjnych.
Na gruntach o małej stabilności stosuje się znaki rurowe. Na terenach zabudowanych stosuje się znaki ścienne.
Usytuowanie punktów osnowy realizacyjnej należy uzgodnić z głównym projektantem inwestycji i kierownikiem budowy.
Jeżeli znaki te mają pozostać na placu budowy przez cały czas inwestycji, należy umieszczać je w miejscach, których najmniej będą narażone na zniszczenie, odpowiednio trwałymi znakami oraz chronić je przed przypadkowym zniszczeniem przez ustawienie barierek lub innych znaków ostrzegawczych jak wbicie żerdzi ustawienie płotka itp., w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa uszkodzenia przez maszyny budowlane lub samochody. Jeżeli punkty poziomej osnowy szczegółowej mają być wykorzystywane do różnych celów, sposób utrwalenia i rodzaj znaków, należy dostosować do tego celu, który wymaga najwyższej dokładności.
Znak powinien być oznaczony numerem wypisanym na nim, lub na świadku, albo na pobliskim elemencie budowlanym lub konstrukcyjnym.
Znaki podlegają przekazaniu pod ochronę Kierownikowi budowy.
[/xquote]

dodał bym ST GG-00.11.02
pkt 5.4

kolega  Jigs masz na to jakąś podstawę prawną

Dodałbym jeszcze ...
Założoną osnowę realizacyjną wraz z opisami topograficznymi przekazuje się kierownikowi budowy pod ochronę.

Tu dodał bym jeszcze normę PN-ISO 4463-2

[4] Jakimi znakami należy utrwalać punkty poziomej osnowy realizacyjnej, od czego to zależy i jak należy je chronić ?

rozp. w sprawie standardów:

§ 54. Punkty osnowy realizacyjnej stabilizuje się znakami z trwałego materiału, o których mowa w § 19 ust. 4, z jednoznacznym oznaczeniem położenia na nich punktu osnowy.

par. 19.4. Do stabilizacji można użyć: znaków z kamienia, betonu lub tworzyw sztucznych, a w przypadku nawierzchni utwardzonych — bolców, trzpieni lub prętów, o długości zapewniającej trwałość stabilizacji.

G-3.1:2007
§ 15 Utrwalenie punktów
1. Punkty osnowy realizacyjnej stabilizuje się znakami z trwałego materiału (np. typy 30 i 80a wg G-1.9). Na gruntach o małej stabilności stosuje się znaki rurowe. Na terenach zabudowanych stosuje się znaki ścienne.
2. Punkty zakładane na okres trwania budowy utrwala się palami drewnianymi z gwoździem, zacementowanymi śrubami, wstrzeliwanymi kołkami stalowymi itp. lub znakami z tworzyw sztucznych (typ 17 wg G-1.9). Znaki punktów, które mają pozostać na placu budowy przez cały czas realizacji inwestycji umieszcza się w miejscach najmniej narażonych na zniszczenie, osłaniając je barierkami lub innymi znakami ostrzegawczymi.
3. Znaki punktów osnowy oznacza się numerem wypisanym na znaku lub na świadku, albo też na pobliskim elemencie budowlanym lub konstrukcyjnym. Jako repery robocze mogą służyć charakterystyczne pod względem wysokościowym elementy konstrukcyjne lub montażowe, np. górne powierzchnie zakotwiczonych śrub, wystające elementy zbrojenia, które maluje się farbą i opisuje numerem.
5. Na znakach punktów o nominalnych współrzędnych umieszcza się kwadratowe płytki ze stali nierdzewnej o wymiarach 10x10 cm lub 8x8 cm z kreskami wyrytymi równolegle do układu osi współrzędnych.
6. Dla trwale stabilizowanych punktów osnowy realizacyjnej, pozostających w terenie po zakończeniu prac realizacyjnych, sporządza się opisy topograficzne.