To także warto przeczytać

dzięki

W załączniku uproszczony podział osnowy.

[1] Proszę opisać osnowy wykorzystywane do wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych, w szczególności należy wymienić rodzaje, klasy i dokładności osnów oraz kryteria zaliczania punktów osnów do odpowiedniej klasy.

mam wrażenie, że tego nie da się opisać w ten sposób w ok 20 min. Może lepszym rozwiązaniem jest podać na początku same suche fakty i dane odnośnie osnów, a dopiero ewentualnie później opisać zakładanie i wykorzystwanie. Jak myślicie?

Osnowy:
Geodezyjna, pomiarowa i realizacyjna - standardy

PGiK:
Art. 2 pkt 4 osnowa geodezyjna – rozumie się przez to usystematyzowane zbiory jednoznacznie  identyfikowalnych punktów, które zostały oznaczone w terenie znakami geodezyjnymi oraz których położenie wyznaczone zostało w państwowym systemie odniesień przestrzennych w sposób właściwy dla danego rodzaju osnowy i umożliwiający określenie dokładności tego wyznaczenia.

Standardy:
§ 4. 1. Geodezyjne pomiary sytuacyjne i wysokościowe wykonuje się w oparciu o punkty poziomej i wysokościowej osnowy geodezyjnej.
2. W przypadku gdy gęstość punktów osnów geodezyjnych jest niewystarczająca do wykonania geodezyjnego pomiaru sytuacyjnego lub wysokościowego, osnowy te uzupełnia się punktami osnów pomiarowych.
3. Przy wykonywaniu geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych związanych z obsługą inwestycji budowlanych, o których mowa w § 50—61, może być stosowana osnowa realizacyjna dostosowana, pod względem konstrukcji geometrycznej oraz dokładności położenia jej punktów, do charakteru inwestycji oraz wymagań określonych w dokumentacji budowy.

OSNOWA POMIAROWA
§ 16.2. Średni błąd położenia punktów pomiarowej osnowy sytuacyjnej nie może być większy niż 0,10 m względem najbliższych punktów poziomej osnowy geodezyjnej.
3. Średni błąd położenia punktów pomiarowej osnowy wysokościowej nie może być większy niż 0,05 m względem najbliższych punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej.
4. Błąd średni wysokości punktów pomiarowej osnowy wysokościowej wykorzystywanej do określenia wysokości szczegółów terenowych, o których mowa w § 35 ust. 2 pkt 2 lit. a i b, nie może być większy niż 0,02 m.

§ 17 – opis zakładania.

§ 18. 1. Dane obserwacyjne dotyczące osnowy pomiarowej wyrównuje się metodą najmniejszych kwadratów w układzie sieci jednorzędowej.
3.   Miarą dokładności założonej osnowy pomiarowej są błędy średnie położenia wyznaczanych punktów, przy założeniu bezbłędności punktów nawiązania.

§ 23. Pomiarową osnowę wysokościową wyznacza się w postaci ciągów niwelacyjnych, w nawiązaniu do co najmniej dwóch punktów wysokościowej osnowy geodezyjnej, metodami:
1) niwelacji geometrycznej;
2) niwelacji trygonometrycznej;
3) niwelacji satelitarnej wykonywanej metodą precyzyjnego pozycjonowania przy pomocy GNSS.

§ 24. 1. Dane obserwacyjne niezbędne do ustalenia wysokości punktów pomiarowej osnowy wysokościowej metodami, o których mowa w § 23 pkt 1 i 2, uzyskuje się w wyniku pomiaru w dwóch kierunkach, głównym i powrotnym, między punktami nawiązania.
2. Punktami pomiarowej osnowy wysokościowej mogą być:
1) punkty poziomej osnowy geodezyjnej;
2) punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej;
3) trwałe szczegóły terenowe, których położenie zostało określone z dokładnością właściwą dla szczegółów terenowych I grupy, o których mowa w § 28 ust. 3 pkt 1

OSNOWA REALIZACYJNA:
§ 51. Pomiary mające na celu geodezyjne wyznaczenie obiektów budowlanych w terenie, geodezyjną obsługę budowy i montażu obiektów budowlanych, pomiaru przemieszczeń i odkształceń obiektów budowlanych oraz geodezyjną inwentaryzację powykonawczą obiektów lub elementów obiektów budowlanych wykonuje się w oparciu o osnowę geodezyjną, pomiarową lub realizacyjną.
§ 52. 1. Osnowę realizacyjną zakłada się, gdy: 1) bezpośrednio z istniejącej poziomej osnowy geodezyjnej i osnowy pomiarowej nie można dokonać tyczenia;
2) dokładność istniejącej poziomej osnowy geodezyjnej i osnowy pomiarowej jest zbyt niska do potrzeb inwestycji;
3) istniejąca pozioma osnowa geodezyjna i osnowa pomiarowa podczas realizacji inwestycji może zostać zniszczona.
2. Osnowę realizacyjną nawiązuje się do poziomej osnowy geodezyjnej oraz wysokościowej osnowy geodezyjnej i wyrównuje metodą najmniejszych kwadratów z obliczeniem błędów średnich położenia punktów.
3. Osnowa realizacyjna pod względem konstrukcyjnym może być:
1) siecią jednorzędową;
2) siecią dwurzędową zakładaną dla złożonych i dużych inwestycji realizowanych etapami.
4. W przypadku sieci dwurzędowej:
1) osnowę I rzędu nawiązuje się do poziomej osnowy geodezyjnej oraz wysokościowej osnowy geodezyjnej i pokrywa się nią cały obszar inwestycji;
2) osnowę II rzędu nawiązuje się do osnowy I rzędu i zakłada się ją w dostosowaniu do potrzeb określonego etapu inwestycji.
§ 53. W przypadkach gdy przy realizacji inwestycji niezbędne jest wykonywanie geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych z dokładnością wyższą niż określona w § 16 ust. 2 i 4, zakłada się osnowę realizacyjną w układzie lokalnym, którego początek wyznaczony jest przez współrzędne punktu ciężkości obszaru inwestycji, zaś jego osie zorientowane są przez główną oś inwestycji.

OSNOWY GEODEZYJNE:
Rozporządzenie o osnowach grawimetrycznych, magnetycznych i geodezyjnych
§ 3. 1. Osnowy geodezyjną, grawimetryczną i magnetyczną dzieli się według kryterium dokładności i sposobu ich zakładania na osnowę podstawową fundamentalną, osnowę podstawową bazową i osnowę szczegółową.
2. Niezależnie od podziału, o którym mowa w ust. 1, wprowadza się podział osnów geodezyjnej, grawimetrycznej i magnetycznej na klasy, oznaczane cyframi arabskimi, w których:
osnowa podstawowa fundamentalna jest osnową 1. klasy,
osnowa podstawowa bazowa jest osnową 2. klasy,
a osnowa szczegółowa jest osnową 3. klasy.
3. Podstawowym kryterium zaliczenia punktu osnowy do odpowiedniej klasy jest dokładność wyznaczenia wielkości
właściwych dla danego rodzaju osnowy, określona przez wartość błędu średniego wyznaczonej wielkości.
§ 4. 1. Podstawową fundamentalną osnowę geodezyjną stanowią punkty wyznaczone w sieciach o najwyższej dokładności, które przenoszą na obszar kraju (...) – geodezyjny układ odniesienia i układ wysokości, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne.
2. Podstawową bazową osnowę geodezyjną stanowią punkty wyznaczone w sieciach o najwyższej dokładności, rozmieszczone równomiernie na obszarze całego kraju, realizujące na tym obszarze układy odniesienia, o których mowa w ust. 1.
3. Szczegółową osnowę geodezyjną stanowią punkty wyznaczone w sieciach będących rozwinięciem podstawowej osnowy geodezyjnej. Stopień zagęszczenia punktów jest zróżnicowany w zależności od stopnia zurbanizowania terenu, większy na terenach zabudowanych lub przeznaczonych pod inwestycje, a mniejszy na terenach rolnych i leśnych, przy czym przeznaczenie terenu określa się na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku na podstawie kierunków zmian w przeznaczeniu terenów, określonych w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

§ 6. 1. Punkty osnowy stabilizuje się w terenie znakami geodezyjnymi w sposób i w miejscach zapewniających ich wieloletnie przetrwanie.
2. Punkt osnowy może mieć trwale stabilizowane punkty ekscentryczne, które zalicza się do tej samej klasy osnowy.
3. Dla każdego punktu osnowy wykonuje się opis topograficzny umożliwiający:
1) odnalezienie i zidentyfikowanie punktu;
2) odtworzenie miejsca położenia punktu.

§ 2. 1) klasa osnowy – rozumie się przez to cechę osnowy określającą jej znaczenie w pracach geodezyjnych i kartograficznych, kolejność włączania punktów osnowy do procesu wyrównywania, a także dokładność określenia po wyrównaniu obserwacji;